یکی از اهدافی که در این وبلاگ دنبال می کنم، نقد روش ها و عملکرد ها به جای نقد اشخاص است. معتقدم اتفاقی که در این چند سال اخیر روی داد، بیشتر تمرکز بر شخصیت دکتر احمدی نژاد و اطرافیان وی و نقد رفتار های شخصی آنان بود؛ بیشتر نقد های روبنایی و ظاهری و کمتر ریشه یابی روش ها و عملکرد ها و بر شمردن اشکالات مبنایی و پایه ای
یک روش تخطئه و تخریب منتقدان، مغلطه در استدلال است. فرض کنید به من انتقادی وارد کرده اید و من فرصت آن را دارم که به صورت متکلم وحده (مثلا در سخنرانی تلویزیونی یا در جمع مردم) پاسخ انتقاد ها را بدهم. صحبت را به انتقاد ها می کشانم و برای پاسخ به انتقاد، اصل انتقاد را یک بار دیگر مطرح می کنم. اما در اینجا، انتقاد را به گونه ای عنوان می کنم که با اصل انتقاد متفاوت باشد و از طرفی تمام مستمعین، قبل از آنکه حتی پاسخی به انتقاد بدهم، خود به سادگی به جواب من رهنمون شوند و ضمنا منتقدین را هم افرادی بدون منطق و زورگو معرفی کنم. مغلطه یعنی به غلط افکندن. به این ترتیب، من مردم را به اشتباه می اندازم و به اصطلاح امروزی، آدرس غلط می دهم. پاسخ واقعی "انتقاد"، اصلا مهم نیست چون من توانسته ام بر "منتقدین" غلبه کنم.
بگذارید یک مثال بزنیم: دکتراحمدی نژاد در سخنرانی خود در جشن پیروزی، مورخ 24 خرداد 88 در میدان ولیعصر، چندین بار از این روش استفاده کردند و چه ماهرانه این کار را انجام دادند. ایشان بارها و بارها چنین روشی را آزموده بودند و این بار نیز با تسلط، چنین مغلطه هایی را در استدلال وارد کردند. دقت کنید:(تمام گفته ها از پایگاه اطلاع رسانی ریاست جمهوری ایران استخراج شده است)
1. "به من مي‌گفتند كه چرا شما بين مردم و روستا، كسبه بازاري مي‌روي و چرا با ما نمي‌نشيني. من جمله امام را به آنها گفتم كه من يك موي مردم را به شما كاخ نشينان ترجيح مي‌دهم."همانطور که مشاهده می کنید، ایشان انتقاد وارد شده بر سفرهای استانی که بیشتر معطوف به کارهای کارشناسی نشده بود را اینگونه بازتعریف می کنند: "... و چرا با ما نمی نشینی؟" سوال این است که چه فردی گفته بود چرا با ما نمی نشینی؟ در اینجا آقای احمدی نژاد با بازگویی غلط آمیز انتقاد کارشناسان، آنها را افرادی بی منطق معرفی می کند. سوال این است که آیا تقاضای برگزاری نشست با کارشناسان و خبرگان، با رفتن میان مردم منافات دارد؟ آیا لازمه ترجیح موی مردم به کاخ نشینان، رفتن میان مردم و غفلت از کارهای کارشناسی و حساب شده است؟
2. "عده‌اي مي‌گويند چرا از بعضي از افراد نام برديد آبروي نظام رفت آبروي كشور رفت" باز هم نشانی غلط! انتقاد ها بیشتر حول آن بود که چرا قبل از محاکمه، نام افراد برده می شود و الا ما هم معتقدیم که با "آبروی کشور در اجرای عدالت و تامین حقوق مردم است". راه درست آن بود که آقای احمدی نژاد مدارک خود را به دادگاه عدل اسلامی ارائه می کردند و پس از محکومیت افراد، (تنها در صورت اجازه دادگاه) اسامی آنها را افشاء می کردند.
3. "وقتي كه متوسل به امام عصر مي‌شويم ما را متهم به خرافه گرايي مي‌كنند اما متاسفانه خود آنها متوسل به يك تكه پارچه مي‌شوند." در اینجا دو مغالطه همزمان رخ داده است. اول آنکه شما به علت توسل به امام زمان (ع) متهم به خرافه گرایی نمی شوید، بلکه کارهایی که شما کرده اید از قبیل ادعای هاله نور و غیره، توسل به امام عصر نیست. از طرفی، طرفداران جنبش سبز، به پارچه سبز متوسل نشدند، بلکه آن را نماد خود کردند؛ میان این دو تفاوت بسیار است!
به راستی، آیا آقای رییس جمهور پاسخی برای انتقادات منطقی منتقدان ندارند که دست به "تحریف انتقادها" و پاسخ به "انتقادات تحریف شده" می زنند؟ بیایید مغلطه نکنیم...
یک روش تخطئه و تخریب منتقدان، مغلطه در استدلال است. فرض کنید به من انتقادی وارد کرده اید و من فرصت آن را دارم که به صورت متکلم وحده (مثلا در سخنرانی تلویزیونی یا در جمع مردم) پاسخ انتقاد ها را بدهم. صحبت را به انتقاد ها می کشانم و برای پاسخ به انتقاد، اصل انتقاد را یک بار دیگر مطرح می کنم. اما در اینجا، انتقاد را به گونه ای عنوان می کنم که با اصل انتقاد متفاوت باشد و از طرفی تمام مستمعین، قبل از آنکه حتی پاسخی به انتقاد بدهم، خود به سادگی به جواب من رهنمون شوند و ضمنا منتقدین را هم افرادی بدون منطق و زورگو معرفی کنم. مغلطه یعنی به غلط افکندن. به این ترتیب، من مردم را به اشتباه می اندازم و به اصطلاح امروزی، آدرس غلط می دهم. پاسخ واقعی "انتقاد"، اصلا مهم نیست چون من توانسته ام بر "منتقدین" غلبه کنم.
بگذارید یک مثال بزنیم: دکتراحمدی نژاد در سخنرانی خود در جشن پیروزی، مورخ 24 خرداد 88 در میدان ولیعصر، چندین بار از این روش استفاده کردند و چه ماهرانه این کار را انجام دادند. ایشان بارها و بارها چنین روشی را آزموده بودند و این بار نیز با تسلط، چنین مغلطه هایی را در استدلال وارد کردند. دقت کنید:(تمام گفته ها از پایگاه اطلاع رسانی ریاست جمهوری ایران استخراج شده است)
1. "به من مي‌گفتند كه چرا شما بين مردم و روستا، كسبه بازاري مي‌روي و چرا با ما نمي‌نشيني. من جمله امام را به آنها گفتم كه من يك موي مردم را به شما كاخ نشينان ترجيح مي‌دهم."همانطور که مشاهده می کنید، ایشان انتقاد وارد شده بر سفرهای استانی که بیشتر معطوف به کارهای کارشناسی نشده بود را اینگونه بازتعریف می کنند: "... و چرا با ما نمی نشینی؟" سوال این است که چه فردی گفته بود چرا با ما نمی نشینی؟ در اینجا آقای احمدی نژاد با بازگویی غلط آمیز انتقاد کارشناسان، آنها را افرادی بی منطق معرفی می کند. سوال این است که آیا تقاضای برگزاری نشست با کارشناسان و خبرگان، با رفتن میان مردم منافات دارد؟ آیا لازمه ترجیح موی مردم به کاخ نشینان، رفتن میان مردم و غفلت از کارهای کارشناسی و حساب شده است؟
2. "عده‌اي مي‌گويند چرا از بعضي از افراد نام برديد آبروي نظام رفت آبروي كشور رفت" باز هم نشانی غلط! انتقاد ها بیشتر حول آن بود که چرا قبل از محاکمه، نام افراد برده می شود و الا ما هم معتقدیم که با "آبروی کشور در اجرای عدالت و تامین حقوق مردم است". راه درست آن بود که آقای احمدی نژاد مدارک خود را به دادگاه عدل اسلامی ارائه می کردند و پس از محکومیت افراد، (تنها در صورت اجازه دادگاه) اسامی آنها را افشاء می کردند.
3. "وقتي كه متوسل به امام عصر مي‌شويم ما را متهم به خرافه گرايي مي‌كنند اما متاسفانه خود آنها متوسل به يك تكه پارچه مي‌شوند." در اینجا دو مغالطه همزمان رخ داده است. اول آنکه شما به علت توسل به امام زمان (ع) متهم به خرافه گرایی نمی شوید، بلکه کارهایی که شما کرده اید از قبیل ادعای هاله نور و غیره، توسل به امام عصر نیست. از طرفی، طرفداران جنبش سبز، به پارچه سبز متوسل نشدند، بلکه آن را نماد خود کردند؛ میان این دو تفاوت بسیار است!
به راستی، آیا آقای رییس جمهور پاسخی برای انتقادات منطقی منتقدان ندارند که دست به "تحریف انتقادها" و پاسخ به "انتقادات تحریف شده" می زنند؟ بیایید مغلطه نکنیم...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر