آخرین باری که اسکناس 10 تومانی دیدید را یادتان هست؟ همان که تصویر مرحوم مدرس را داشت. شاید ده سال پیش بود، یا بیشتر، و لابد با خودتان گفتید که آن را برای یادگاری نگه می دارید و خرجش نخواهید کرد. شاید هم آن را همین اخیرا در کلکسیون اسکناس های دوستتان دیدید! سکه ده تومانی چطور؟ آن را که دیگر شاید یادتان نیاید. همان سکه ای که قبل از سکه های 25 تومانی رایج بود، آن زمان ها که سکه 2 زاری، کمی از سکه 100 تومانی این روز ها بزرگتر بود. آخرین باری که دو تا اسکناس 20 تومانی را در کنار هم دیدید، چطور؟ آن هم مال خیلی وقت پیش است، نه؟
حالا چرا این ها را می پرسم؟ اخیرا شورای شهر تهران در مصوبه ای، نرخ کرایه تاکسی های در گردش را برای 500 متر اول، 140 تومان اعلام کرده است. این مصوبه را به شیشه جلوی همه تاکسی ها زده اند. حالا تصور کنید مسافری که سوار شده، و یک کورس یا کمتر می خواهد پیاده شود و باید 140 تومان بدهد. علی القاعده یا باید عینا 140 تومان را بدهد که به دلیل نبودن پول های 10 و 20 تومانی، عملا غیر ممکن است، یا اینکه یکی از طرفین راننده و مسافر باید از "حق" خودشان بگذرند. در واقع، مصوبه مذکور، این "حق" را برای مسافر ایجاد می کند که نباید بیش از 140 تومان بدهد. از طرفی، راننده بیچاره چه گناهی کرده که 10 تومانی دیگر وجه رایج این مملکت نیست؟ و تصور کنید که همین مساله کوچک، روزانه چقدر اثر روانی بر روی مردم می گذارد. شاید راه حل درست، همان باشد که مردم ما به تجربه پیدا کرده اند؛ اینکه اصولا به این مصوبات بی اعتنا باشند و پول تاکسی را بر اساس توافقات نانوشته حساب کنند. اما اینجا دو تا ایراد هست:
- اصولا چرا این دستورالعمل به این شکل ایجاد شده است؟ برادران! وقتی می بینید که طرحی "عملا" امکان پذیر نیست، آیا بیمار هستید که آن را تصویب می کنید؟ یا اینکه در اطراف منزل شما، در نارمک یا جاهای دیگر، سکه و اسکناس 10 تومانی به وفور یافت می شود؟
- اگر کسی بخواهد واقعا طبق مقررات در این شهر زندگی کند، نمی تواند. مرتب باید با راننده و کسبه و مسافر و غیره درگیر باشد و اعصاب خودش را خورد کند. همه کسانی که تاکسی سوار می شوند، حداقل یک بار دعوای راننده و مسافر را بر سر کرایه دیده اند. این مصوبه، راه را برای ادامه این دعوا ها باز می گذارد و حتی باید بگویم، عریض تر می کند.
