چند وقت پیش داشتم رادیو مجلس گوش می کردم. نمایندگان داشتند در مورد تغییر قانونی بحث می کردند که تنها دو ماه پیش توسط خودشان وضع شده بود! یکی از مخالفان تغییر قانون می گفت حتی اگر قانون را اشتباه وضع کرده ایم، برای مصحلت بالاتری که آن، ثبات قانون است، بهتر است فعلا به آن دست نزنیم. حرف درستی است. و حتی فکر کنم که نماینده ای هم پیشنهاد داد که مجلس قانونی را وضع کند که به موجب آن، نشود تا مدتی (حدودا 6 ماه) از زمان تصویب قانونی، آن را تغییر داد. (این زمان در برخی ممالک پیشرفته تا 10 سال هم هست!) جالب است که این پیشنهاد اخیر هم رای نیاورد و استدلال این بود که اگر قانونی غلط است، باید آن را اصلاح کرد، چه قانون 30 سال پیش باشد و چه قانونی که تازه تصویب شده است! استدلال به ظاهر زیباست، اما در عمل، باعث عدم اطمینان برنامه ریزان، فعالان اقتصادی، سرمایه گزاران و عموم مردم می شود.
متاسفانه نه تنها برای قوانین، ثبات وجود ندارد؛ برای تصویب و اجرای آنها هم برنامه ریزی قبلی، با سعه زمانی، صورت نمی گیرد. در بسیاری از ممالک (پیشرفته تر) دنیا، قبل از اینکه قانونی تصویب شود، مدت ها در رسانه های گروهی در مورد آن بحث می شود و آگاهی عمومی نسبت به قانون، علت تغییر آن و تبعات قانون جدید ایجاد می شود. در مرحله اجرا نیز، اینگونه نیست که مردم بخوابند و صبح که از خواب بیدار شدند، متوجه شوند که قانون جدیدی عملیاتی شده است! (چیزی که در چند سال اخیر خصوصا توسط دولت خدمتگزار باب شده است، از عدم تغییر ساعت رسمی کشور گرفته تا تغییر تعرفه موبایل و میوه و تعطیلی های ناگهانی و غیره) بلکه معمولا زمان نسبتا دوری را به عنوان زمان رسمی اجرای قانون جدید مشخص می کنند و همه می دانند که مثلا از شش ماه دیگر، فلان قانون جایگزین قانون فعلی خواهد شد.
تصور کنید فردی بر اساس قانون مصوب مجلس، اقدام به سرمایه گزاری در منطقه ای بکند و پس از اخذ وام و خرید زمین و تجهیزات و غیره، ناگهان متوجه شود که معافیت مالیاتی آن منطقه لغو شده است! یا شرکتی که در مناقصه ای برنده شده و پس از شش ماه از عقد قرارداد، تعرفه فلان تجهیز از 5 درصد به 60 درصد برسد!
مجلس شورای اسلامی باید به صورت جدی به این دو آفت بزرگ بپردازد و کشور را به سمت ثبات قوانین، و برنامه ریزی برای اجرای قوانین پیش ببرد. مردم خیلی به غافلگیری علاقه ندارند و ترجیح می دهند حس تعلیق را در سینما تجربه کنند تا در زندگی روزمره
متاسفانه نه تنها برای قوانین، ثبات وجود ندارد؛ برای تصویب و اجرای آنها هم برنامه ریزی قبلی، با سعه زمانی، صورت نمی گیرد. در بسیاری از ممالک (پیشرفته تر) دنیا، قبل از اینکه قانونی تصویب شود، مدت ها در رسانه های گروهی در مورد آن بحث می شود و آگاهی عمومی نسبت به قانون، علت تغییر آن و تبعات قانون جدید ایجاد می شود. در مرحله اجرا نیز، اینگونه نیست که مردم بخوابند و صبح که از خواب بیدار شدند، متوجه شوند که قانون جدیدی عملیاتی شده است! (چیزی که در چند سال اخیر خصوصا توسط دولت خدمتگزار باب شده است، از عدم تغییر ساعت رسمی کشور گرفته تا تغییر تعرفه موبایل و میوه و تعطیلی های ناگهانی و غیره) بلکه معمولا زمان نسبتا دوری را به عنوان زمان رسمی اجرای قانون جدید مشخص می کنند و همه می دانند که مثلا از شش ماه دیگر، فلان قانون جایگزین قانون فعلی خواهد شد.
تصور کنید فردی بر اساس قانون مصوب مجلس، اقدام به سرمایه گزاری در منطقه ای بکند و پس از اخذ وام و خرید زمین و تجهیزات و غیره، ناگهان متوجه شود که معافیت مالیاتی آن منطقه لغو شده است! یا شرکتی که در مناقصه ای برنده شده و پس از شش ماه از عقد قرارداد، تعرفه فلان تجهیز از 5 درصد به 60 درصد برسد!
مجلس شورای اسلامی باید به صورت جدی به این دو آفت بزرگ بپردازد و کشور را به سمت ثبات قوانین، و برنامه ریزی برای اجرای قوانین پیش ببرد. مردم خیلی به غافلگیری علاقه ندارند و ترجیح می دهند حس تعلیق را در سینما تجربه کنند تا در زندگی روزمره
با سلام
پاسخحذفبا این که این وبلاگ مطالب بسیار جالب و عمیقی داره، اما نمی دونم چرا اینقدر غریبه! دمتون گرم که برای دل خودتون می نویسید و چه خوب می نویسید و خوشحالم که شما رو کشف کردم!