ما ایرانی ها عادت نداریم ورزش کنیم. ورزش را یک کار فوق برنامه می دانیم که اگر تمام کارهای دیگر را انجام دادیم و وقت اضافی داشتیم، به ورزش برسیم. تازه این در بهترین حالت است؛ خیلی ها که اصولا ورزش نمی کنند. اینکه می گویم عادت نداریم ورزش کنیم، چون از کودکی ورزش کردن به ما آموخته نشده است. ورزش کردن را مانند غذا خوردن یک کار لازم و ضروری نمی دانیم. غذا خوردن برای ما یک فریضه است، و اگر یک روز ناهار نخوریم، انگار چیزی گم کرده ایم، اما در مورد ورزش چنین احساسی نداریم. غذا خوردن که سهل است، ورزش کردن را به اندازه تلویزیون دیدن هم ضروری نمی دانیم.
اهمیت ورزش را تنها وقتی درک می کنیم که به دردی مبتلا بشویم و دکتر بگوید مشکل از آن است که به اندازه کافی ورزش نمی کنی یا در گذشته ورزش نکرده ای و مثلا کمرت مشکل پیدا کرده، وزنت زیاد است، چربی خونت بالاست و از این دست.
همیشه هم دلیل های خوبی برای ورزش نکردن داریم، اینکه وقت نمی کنیم، محیط مناسبی فراهم نیست، زانویم درد می گیرد یا دفعه پیش که ورزش کردم، کمرم گرفت و خلاصه انواع و اقسام بهانه ها برای ورزش نکردن. اما علت اصلی همان است که ورزش کردن برایمان درونی و الزامی نشده است.
دوستان هم دانشگاهی که اکثرا به خارج از کشور مهاجرت کرده اند (فرار مغز ها یا مهاجرت مغز ها یا هر اسم دیگر)، تایید می کنند که تا وقتی در ایران بودند، ورزش را آنچنان جدی نمی گرفتند تا در خارج از کشور. به نظر می آید علت، جو موجود در مردم اروپا و آمریکا است که غالبا ورزش را یک جزو اساسی زندگی می دانند. اروپایی ها شاید از این نظر نسبت به آمریکایی ها وضع بهتری داشته باشند؛ اما وضع هر دو از ایران بهتر است.
خیلی وقت ها افرادی که می خواهند شروع به ورزش کنند، آنقدر در ابتدای کار به خودشان فشار می آورند و برنامه سنگینی را برای خودشان می چینند که تنها بعد از چند روز که دیدند برنامه مزبور عملی نیست، ورزش را (دوباره) به کلی کنار می گذارند. در حالیکه باید توجه کرد بدنی که آمادگی ورزش را ندارد و هفته ها و بلکه سالها تحرک نداشته را باید فقط به تدریج با ورزش آشنا کرد. عجله نه تنها فایده ندارد، بلکه مضر است؛ چون هم ممکن است باعث آسیب به بدن بشود و هم شاید موجب حدف کلی ورزش از برنامه گردد. اگر بدنتان مدتی از ورزش دور بوده است - حتی چند هفته - لازم است بسیار با حوصله و به تدریج ورزش را در برنامه تان قرار دهید.
برای ورزش کردن، نیازی به برنامه های عجیب و غریب و خرید ابزار و ثبت نام در کلاس نیست. آنچه که مهم است و معمولا به سادگی فراموش می شود، همان "دغدغه" برای ورزش کردن است. سعی کنید آن را در خود ایجاد کنید، به گونه ای که هر روز ورزش در برنامه زندگی تان باشد.
توصیه من آن است که در ابتدای هر روز، قبل از صرف صبحانه، 10 الی 15 دقیقه را به ورزش اختصاص دهید. 4 تا 5 دقیقه اول را با حرکات کششی آغاز کنید که بدن خواب آلود و خشک تان را منعطف تر کند. 3 تا 5 دقیقه هم حرکات تند تر انجام دهید، در جا بدوید یا طناب بزنید. 3 الی 5 دقیقه آخر را هم باز حرکات کششی انجام دهید تا بدنتان با خستگی وارد فعالیت روزانه نشود. این همان برنامه ای است که اکثر شبکه های تلویزیونی که روز ها تمرین ورزشی می دهند، دنبال می کنند. بد نیست چند روزی با این شبکه ها تمرین کنید تا خودتان به حرکات مسلط شوید. ضمنا مشاهده خواهید کرد که ورزش کردن لزوما به هیچ ابزار خاصی نیاز ندارد.
البته نگاه دولت به ورزش همگانی و تلاش برای فراگیر کردن ورزش و ایجاد این نگاه به ورزش را نباید از نظر دور داشت. دولت به معنای حاکمیت که شامل قوه مجریه و قوه مقننه هم هست، و بقیه دستگاه ها از قبیل صدا و سیما، دانشگاه ها و مدارس، نقش بسیار مهم در ترویج فرهنگ ورزش کردن دارند. توسعه فضاهای ورزشی در زمان مدیریت آقای علی آبادی سرعت زیادی گرفت، اما متاسفانه مثل خیلی حوزه های دیگر، نگاه دولت به این مقوله هم بیشتر فیزیکی است تا فرهنگی. به همین دلیل هم هست که ورزشگاه زیاد درست می شود اما کمتر فرهنگ مردم را اصلاح می کنند. همانطور که گفتم، ورزش کردن قبل از ابزار و ورزشگاه، به اصلاح فرهنگ و دغدغه احتیاج دارد.
در این راستا، صحبت های دکتر احمدی نژاد در معارفه رییس سازمان تربیت بدنی را:
اهمیت ورزش را تنها وقتی درک می کنیم که به دردی مبتلا بشویم و دکتر بگوید مشکل از آن است که به اندازه کافی ورزش نمی کنی یا در گذشته ورزش نکرده ای و مثلا کمرت مشکل پیدا کرده، وزنت زیاد است، چربی خونت بالاست و از این دست.
همیشه هم دلیل های خوبی برای ورزش نکردن داریم، اینکه وقت نمی کنیم، محیط مناسبی فراهم نیست، زانویم درد می گیرد یا دفعه پیش که ورزش کردم، کمرم گرفت و خلاصه انواع و اقسام بهانه ها برای ورزش نکردن. اما علت اصلی همان است که ورزش کردن برایمان درونی و الزامی نشده است.
دوستان هم دانشگاهی که اکثرا به خارج از کشور مهاجرت کرده اند (فرار مغز ها یا مهاجرت مغز ها یا هر اسم دیگر)، تایید می کنند که تا وقتی در ایران بودند، ورزش را آنچنان جدی نمی گرفتند تا در خارج از کشور. به نظر می آید علت، جو موجود در مردم اروپا و آمریکا است که غالبا ورزش را یک جزو اساسی زندگی می دانند. اروپایی ها شاید از این نظر نسبت به آمریکایی ها وضع بهتری داشته باشند؛ اما وضع هر دو از ایران بهتر است.
خیلی وقت ها افرادی که می خواهند شروع به ورزش کنند، آنقدر در ابتدای کار به خودشان فشار می آورند و برنامه سنگینی را برای خودشان می چینند که تنها بعد از چند روز که دیدند برنامه مزبور عملی نیست، ورزش را (دوباره) به کلی کنار می گذارند. در حالیکه باید توجه کرد بدنی که آمادگی ورزش را ندارد و هفته ها و بلکه سالها تحرک نداشته را باید فقط به تدریج با ورزش آشنا کرد. عجله نه تنها فایده ندارد، بلکه مضر است؛ چون هم ممکن است باعث آسیب به بدن بشود و هم شاید موجب حدف کلی ورزش از برنامه گردد. اگر بدنتان مدتی از ورزش دور بوده است - حتی چند هفته - لازم است بسیار با حوصله و به تدریج ورزش را در برنامه تان قرار دهید.
برای ورزش کردن، نیازی به برنامه های عجیب و غریب و خرید ابزار و ثبت نام در کلاس نیست. آنچه که مهم است و معمولا به سادگی فراموش می شود، همان "دغدغه" برای ورزش کردن است. سعی کنید آن را در خود ایجاد کنید، به گونه ای که هر روز ورزش در برنامه زندگی تان باشد.
توصیه من آن است که در ابتدای هر روز، قبل از صرف صبحانه، 10 الی 15 دقیقه را به ورزش اختصاص دهید. 4 تا 5 دقیقه اول را با حرکات کششی آغاز کنید که بدن خواب آلود و خشک تان را منعطف تر کند. 3 تا 5 دقیقه هم حرکات تند تر انجام دهید، در جا بدوید یا طناب بزنید. 3 الی 5 دقیقه آخر را هم باز حرکات کششی انجام دهید تا بدنتان با خستگی وارد فعالیت روزانه نشود. این همان برنامه ای است که اکثر شبکه های تلویزیونی که روز ها تمرین ورزشی می دهند، دنبال می کنند. بد نیست چند روزی با این شبکه ها تمرین کنید تا خودتان به حرکات مسلط شوید. ضمنا مشاهده خواهید کرد که ورزش کردن لزوما به هیچ ابزار خاصی نیاز ندارد.
البته نگاه دولت به ورزش همگانی و تلاش برای فراگیر کردن ورزش و ایجاد این نگاه به ورزش را نباید از نظر دور داشت. دولت به معنای حاکمیت که شامل قوه مجریه و قوه مقننه هم هست، و بقیه دستگاه ها از قبیل صدا و سیما، دانشگاه ها و مدارس، نقش بسیار مهم در ترویج فرهنگ ورزش کردن دارند. توسعه فضاهای ورزشی در زمان مدیریت آقای علی آبادی سرعت زیادی گرفت، اما متاسفانه مثل خیلی حوزه های دیگر، نگاه دولت به این مقوله هم بیشتر فیزیکی است تا فرهنگی. به همین دلیل هم هست که ورزشگاه زیاد درست می شود اما کمتر فرهنگ مردم را اصلاح می کنند. همانطور که گفتم، ورزش کردن قبل از ابزار و ورزشگاه، به اصلاح فرهنگ و دغدغه احتیاج دارد.
در این راستا، صحبت های دکتر احمدی نژاد در معارفه رییس سازمان تربیت بدنی را:
[...] بايد كاري كرد تا همه ايرانيان ورزش كنند و ورزش همگاني، قهرماني و حرفه اي و به خصوص ورزش پهلواني گسترده شود.مثبت می دانم و امید وارم احمدی نژاد در این مورد موفق باشد. اما همچنان تاکید می کنم که نگاه فیزیکی باید با نگاه ریشه ای و فرهنگی همراه باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر