همه ما امام حسین (ع) را به روحیه شهادت طلبی و گذشتن از جان و مال و خانواده در راه خدا می شناسیم. اما امام حسین (ع) فقط این نیست. معتقدم جفای بزرگی که در حق ائمه معصومین رفته است، ناشناخته بودنشان است. ما امامانمان را به مردم نشناساندیم و از مردم توقع پیروی از آنها را داریم. خودمان هم آنها را نشناختیم.
بسیاری از حتی مذهبیون ما فکر می کنند "روحیه" امام حسن مجتبی (ع) با امام حسین (ع) تفاوت داشت که اولی با معاویه صلح کرد و دومی با یزید به جنگ برخاست! حال آنکه همین امام حسین (ع) که با یزید می جنگد، 10 سال پس از امام حسن (ع)، هم عصر معاویه بوده است و ایشان هم مانند برادر بزرگتر و بزرگوارشان، با معاویه نجنگیدند و در صلح بودند و تنها پس از به خلافت رسیدن یزید بود که قیام خود را آغاز کردند.
در واقع نطفه حرکت حسین (ع) را امام مجتبی گذاشت، آنجا که در صلح با معاویه شرط نمود "معاویه حق ندارد برای پس از خود جانشین تعیین کند". معاویه در هنگام مرگ، زیر عهد خود زد، و شرایط برای قیام اباعبدالله آماده شد. ضمن اینکه معاویه حداقل در ظاهر، دستورات اسلام را رعایت می کرد، حال آنکه یزید علنا به فسق و فجور می پرداخت.
اینکه قیام اباعبدالله (ع) را به "روحیه" ایشان مرتبط کنیم، ظلمی است که به ایشان و دیگر امامان کرده ایم. همه آنها از نور واحد بودند. اینطور نبود که حسین بن علی (ع) اهل جنگ باشد و حسن (ع) اهل صلح و سازش! شرایط اینطور حکم کرد و الا اگر حسن بن علی (ع) هم در شرایط حسین بن علی(ع) می بود، قطعا قیام می کرد.
بعضا از زبان برخی مسؤولین ما که می خواهند بگویند خیلی انقلابی هستند شنیده می شود که "ما پیرو حسین (ع) هستیم و اهل سازش نیستیم!" حداقل دو ایراد به این گفته وارد است:
- حسین (ع) زمانی سازش کرد و زمانی قیام نمود. پس هم اهل سازش بود و هم اهل قیام! نه سازش کردنش ایراد داشت و نه قیامش!
- این حرف، ظاهرا طعنه ای بزرگ به حسن بن علی (ع) و دیگر ائمه هست که ظاهرا بقیه ائمه اهل سازش بودند و امام حسین (ع) نبود. جفایی بزرگ در حق همه ائمه!
روح ولایت، شناخت زمانه و حرکت خداپسندانه بر اساس مقتضیات زمان است که همان عقل مداری می باشد.
اتفاقا این روز ها تقریبا سالگرد آغاز حرکت امام حسین (ع) است. وقتی حضرتش در مکه بودند و مثل الآن موسم حج بود، ایشان پس از خواندن دعای عرفه، که چقدر زیباست، مراسم حج را نیمه کاره رها کردند و به سمت عراق حرکت نمودند. خود نیمه کاره گذاشتن حج، نمادی پر معنا بود و هست؛ که ای حاجی، حج واقعی، طواف به دور ولی خداست، که خدا در قلب او متجلی است، نه طواف به دور خانه ای سنگی.
طرح روی جلد کتاب حج دکتر شریعتی را لابد دیده اید، چقدر زیبا همین مفهوم را کشیده اند. تصویر با کیفیت تر از این پیدا نکردم:
اتفاقا این روز ها تقریبا سالگرد آغاز حرکت امام حسین (ع) است. وقتی حضرتش در مکه بودند و مثل الآن موسم حج بود، ایشان پس از خواندن دعای عرفه، که چقدر زیباست، مراسم حج را نیمه کاره رها کردند و به سمت عراق حرکت نمودند. خود نیمه کاره گذاشتن حج، نمادی پر معنا بود و هست؛ که ای حاجی، حج واقعی، طواف به دور ولی خداست، که خدا در قلب او متجلی است، نه طواف به دور خانه ای سنگی.
طرح روی جلد کتاب حج دکتر شریعتی را لابد دیده اید، چقدر زیبا همین مفهوم را کشیده اند. تصویر با کیفیت تر از این پیدا نکردم:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر