آقای سلطانیه پس از تصویب قطعنامه اخیر شورای حکام علیه ایران، آن را یک شکست سیاسی برای غرب تفسیر کرد: [اصل خبر]
وی با تاکید بر اینکه کشور مالزی که ریاست شورای حکام را برعهده دارد به قطعنامه شورای حکام علیه ایران رای منفی داد یادآور شد: 9 کشور به قطعنامه رای ندادند و علاوه بر مالزی، ونزوئلا و کوبا نیز با آن مخالفت کردند و ما این موضوع را یک شکست سیاسی برای کشورهای غربی تلقی می کنیم چرا که آنان امیدوار بودند قطعنامه علیه ایران با اجماع به تصویب برسد.
من واقعا نمی دانم چرا با ادبیات ایشان بیگانه هستم؟ نمی دانم چرا معنی این سخن را نمی فهمم؟ اگر رای ندادن یک کشور به یک قطعنامه، شکست سیاسی است، معنی رای دادن حداقل 20 کشور دیگر به همان قطعنامه چیست؟ آیا رای دادن آنها را شکست سیاسی برای خودمان تلقی نمی کنیم؟
چیزی که من می فهمم، منطق ساده ای است که در آخر هر بازی، نتیجه را نگاه می کنند و کاری به این ندارند که چه کسی اول گل زد یا آخر؟ وقتی کسی مردود می شود، مهم است که نمره تاریخ را 20 گرفته ولی از بقیه درس ها رد شده است؟ شاید تا مدتی مهم باشد، ولی نه برای همیشه! الآن کسی هست که یادش باشد در قطعنامه های قبلی، چه کسی علیه ایران رای نداد؟ شاید، اما چیزی که قطعا بیشتر در یاد ها مانده، و از نظر عملی هم به مراتب مهمتر و تاثیرگذار تر بوده، این است که قطعنامه ها علیه ایران، رای آوردند. این است که شکست سیاسی است!
چیزی که من می فهمم، منطق ساده ای است که در آخر هر بازی، نتیجه را نگاه می کنند و کاری به این ندارند که چه کسی اول گل زد یا آخر؟ وقتی کسی مردود می شود، مهم است که نمره تاریخ را 20 گرفته ولی از بقیه درس ها رد شده است؟ شاید تا مدتی مهم باشد، ولی نه برای همیشه! الآن کسی هست که یادش باشد در قطعنامه های قبلی، چه کسی علیه ایران رای نداد؟ شاید، اما چیزی که قطعا بیشتر در یاد ها مانده، و از نظر عملی هم به مراتب مهمتر و تاثیرگذار تر بوده، این است که قطعنامه ها علیه ایران، رای آوردند. این است که شکست سیاسی است!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر